”இந்தப்புடவை எப்ப வாங்கினது,சொல்லுங்க பார்ப்போம்”
”இது உங்கம்மா வீட்டுல கொடுத்தது” என்ற கணவர், முகம் மாறுவது தெரிந்து அவசரமாக மாற்றுவார் ”இல்ல, போன தீபாவளிக்கு உங்க மாமா வீட்டுக்குப் போயிருந்தமே, அப்ப..”
“நீங்கதான் வாங்கிக்கொடுத்தீங்க.”
“அங்?” என்று விழித்துவிட்டு “ ஆ…மா… ரெண்டு வருஷமுந்தி, கலியாண நாளுக்கு வாங்கினோம்..போத்தீஸ்லதானே?”
“ஒன்ணும் நினைவிருக்காதே உங்களுக்கு?. போன வருஷம் பிறந்தநாளைக்கு வாங்கினது. இந்தப் பச்சைக் கலர்ல இல்லைன்னுதானே டி.நகர் முழுக்கத் தேடினோம்?..”
இதன்பின் வெளிப்படையாகவோ, மறைமுகமாகவோ “ என்மேல எங்க அக்கறை இருக்கு உங்களுக்கு? இதெல்லாம் வீட்டுல அன்பும் பாசமும் இருக்கறவங்களுக்குத்தான் ஞாபகமிருக்கும்” என்று தொடரும் உரையாடல்கள். ஒரு அசட்டுச் சிரிப்போ அல்லது சிறு வேலையில் ஈடுபடுவதுபோன்றோ எதோவொரு வகையில் சூழ்நிலையைத் தவிர்க்கப்ப்பார்த்து, கணவர் நழுவுவார். “அது.. உனக்கு எந்த புடவையும் எடுப்பா இருக்கும், இது என்ன ஸ்பெஷலா..?”
இந்த நாடகங்கள் சில வீடுகளில் தெரிந்தே இடப்படுகின்றன. நாளடைவில் அது நிஜமாகிப்போய்விடுகின்றன. இந்த நாடகங்களின் பின்னணியைச் சற்றே அலசுவோம்.
தன் கணவனின் கவனம் தன்மேல் இருக்கிறது என்பதை வெளிப்படையாகத் தெரிவித்துக்கொள்வதில் ஒரு மனைவி பெருமையடைகிறாள். இது பிறருக்குத் தெரிவிப்பது மட்டுமல்ல, தனக்கே ஒரு முறை நிச்சயமாக்கிக் கொள்கிறாள். பிறர் இருக்கும் சூழலில், இக்கவனம் சோதிக்கும் கேள்விகள், கணவனால் வேறுவிதமாக அறியப்படுகிறது.
“நான் இவளிடம் விழுந்து கிடக்கிறேன் என்பதை என்/அவள் வீட்டாருக்குக் காட்டும் முயற்சி’ என உள்மனதில் ஒரு எச்சரிக்கை அவனுள் எழுகிறது. ஆணாதிக்க சூழ்நிலையில் வளர்ப்பும், வாழ்வுமான அவனது மனம் , எச்சரிக்கையை உரத்தகுரலில் மேலெழச் செய்து, எதிராக்கச் செயலை, வேறுவிதமாக நடத்த முயல்கிறது. ‘ இக்கேள்விகளுக்குப் பதில் தெரிந்தாலும், தவிர்த்துவிடு”
அந்த நினைவே இல்லாதது போல ஒரு நடிப்பை, போலித்தடுமாற்றத்தை , நகையுணர்வாக அவன் சார்ந்த உலகம் ஏற்றுக்கொள்கிறது. சரியாக அவன் பதில் சொல்லியிருந்தால், வெகு சிலரால் மட்டுமே அது அங்கீகரிக்கப்படும்.”அம்மாவுக்குப் புடவை வாங்கிக்கொடுக்கணும்னு நினைவில்ல, பொண்டாட்டியோட போன வருஷப் பிறந்தநாளுக்கு வாங்கின புடவை கலர் , ஞாபகமிருக்கு. ” இப்படி ஒரு வார்த்தை போதும்.
தனது அன்பை வெளிக்காட்டுவதில் இருக்கும் பிரச்சனைகளைக் கண்டு ஆண் மிக எச்சரிக்கையாகிறான். இடர்கள் வரும்போது, மூளை அதனை முழுதும் தருக்க ரீதியில் கிரகித்து, ஆராயுமுன்னரே, மூளையின் உணர்வு ஆளுமைப் பகுதியில் முதலில் உள்வாங்கிவிடுகிறது. அதன் எதிராக்கம், ‘இதனைத் தவிர்த்துவிடு’ என்பதாகவே பெரும்பாலும் இருக்கும். இது கற்கால மனிதன் காலத்திலிருந்தே தோன்றிடும் எச்சரிக்கை உணர்வு. இப்போது நம்மை சிங்கமோ புலியோ அடிக்கும் அபாயமில்லை. ஆனால், மூளை இன்றும், எந்த ஒரு சவாலையும் இந்த உணர்வு ஆளுமைப் பகுதி துணைகொண்டும் பார்க்கிறது. எனவே, தர்மசங்கடமாக நிலையை ஒரு ஆண் தவீர்க்க நினைக்கிறான்.
“புடவை கலரெல்லாம் எப்படிம்மா ஞாபகமிருக்கும்? நேத்திக்கு வாங்கின சட்டை கலரே எனக்கு நினைவில்லை” ஆண்களின், இதுபோன்ற உதாசீன, தன்னை மிக பிஸியான ஆளெனக் காட்டிக்கொள்ளூம் எத்தனிப்புகள் சமூகத்தில் அங்கீகரிக்கப்படுகின்றன.
“அவனுக்கு காலேல என்ன சாப்பிட்டான்னே நினைவிருக்காது. போனவருஷம், ஸ்கூட்டரை கடையில நிறுத்தி வைச்ச ஞாபகமே இல்லாம திரும்பி வந்துட்டு, ஸ்கூட்டரைத் தேடினானே?” என்று பேசப்படுபவை, ’ உன் புடவையெல்லாம் அவனுக்கு முக்கியமில்லை’ என்பதாக அவளுக்குச் சொல்லப்படும் மறைமுக செய்திகள்.
உண்மையில் பிரச்சனை புடவைக் கலர் இல்லை. அது அவள்மீது அவன் கவனம், அன்பு, ஈர்ப்பு எந்த அளவில் இருக்கிறது? என்பதைப் பறைசாற்ற அவளிடமிருந்து வந்த கேள்வி. இது மற்ற பெண்களுக்கும் தெரியும். ஆனால், தன்வீட்டு ஆண்களுக்கு என வரும்போது, பெரும்பாலும் அவர்களது நிலைப்பாடு அவனைச் சார்ந்ததாக இருக்கும். அவள் வயதொத்த சிலர் “ அவனுக்கு இதெல்லாம் தெரிஞ்சிருக்கணும். ஏன், பொண்டாட்டி புடவையோட கலர் நினைவுல இருந்துட்டாத்தான் என்ன?” என்று கேட்டாலும், அவர்களது கணவர் என்று வரும்போது “ அவருக்கு இதெல்லாம் தெரியாது’ என்று பதில் வருவது இயற்கை.
இந்த நாடகங்களைத் தாண்டி பலர் வந்துவிடுகிறார்கள். ஒரு சீண்டலாக, நகையுணர்வாக அது கலந்துவிடுகிறது. ஆனால், சிலர் மனதில், ‘இவன் என்னைக் கவனிப்பதில்லை’ என்ற எண்ணம் வேரூன்றிவிடுகிறது. ஒரு எதிர்வினை, அலட்சியச் சொல்லாகவோ, செயலாகவோ வருவதை, அவன் குறித்தான மதிப்பீடுகளில், ஒரு நேர்கோட்டின் நீட்சியாக , இவர்கள் புள்ளிவைத்து, வலுப்படுத்திக்கொள்கிறார்கள். தன் கணவன் குறித்து ஒரு வெறுப்பும் கோபமும், ஏமாற்றமும் சிறிதுசிறிதாக வளர்ந்துவிடுகிறது.
90களில் மணமானவர்களில் சிலர் இதில் சற்றே மாற்றத்தைக் கண்டிருக்கலாம். அது இடம், பொருளாதார , தான் தழுவிய சமூகத்தின் மாற்றங்களின் பாதிப்பு என்பதைப் பலரும் மறந்துவிடுகிறார்கள். இந்த கவனமற்று இருப்பதாகப் போடப்படும் போலி நாடகங்களை நிஜமென நம்பி, முன்முடிவுகளுடன் இருப்பவர்கள் இன்றும் உண்டு. “எங்க அக்கா புருசன், ஒரு டைப்பு. அவளுக்கு என்ன வேணும்னுகூட கேக்க மாட்டாரு மனுசன்’ என்பவர்கள் , அவர் எப்போதுமே அப்படித்தான் இருக்கிறாரா, இல்லை நம்ம முன்னாடிமட்டும்தான் இப்படியா? என்றெல்லாம் ஆராய்ந்து கேட்கமாட்டார்கள்.
ஓரிரு முறை இப்படி மாறுபட்ட நிகழ்வுகள் இருப்பின், மனைவி ‘சரி, இந்தாளு வேஷம்தான் போடறாரு,”என்பதாக அறிந்துகொண்டு, கணவனிடம் வெளிப்படையாகப் பேசி சந்தேகத்தைத் தீர்த்துக்கொள்வது மிக அவசியம். தவறான முன்முடிவுகள், காலப்போக்கில் வேறு எண்ணங்களை உருவாக்கும். உளவியல் ரீதியில் ஒரு கருத்துப்பிழை delusion , தன் கணவனைக்குறித்து எழும் வாய்ப்பு இருக்கிறது. அவன் நடத்தையைச் சந்தேகித்தல், அவனது முடிவுகளை எதிர்த்தல், குழந்தைகளை அவன் நியாயமாகவே கண்டித்தாலும், அவர்களுக்குச் சாதகமாக அவன் மீது சண்டை போடுதல் என்பவை இந்த தவறான முன்முடிவுகளின் வளர்ச்சியும் நீட்டலுமே.
பொதுவிடத்தில் மனைவியிடம் சில வார்த்தைகள் அன்பாகப் பேசுவதில் தவறில்லை என்றும், அவள் குறித்து என் கவனம் இருக்கிறது என்பதைக் காட்டுவது ,எங்களது ஆரோக்கியமான மணவாழ்வின், அன்பின் ஆழத்தைக் காட்டும் ஒரு குறி என்றும், ஆண்களுக்கு உணர்த்தப்படவேண்டியது அவசியம். தன் மனைவியிடம் அன்பாக இருப்பது, தன் அன்னையிடமோ, சகோதரிகளிடமோ பாசத்தைக் குறைக்காது என்பதை அவர்கள் அடிக்கடி தங்கள் சொற்களால், செயல்களால் நிரூபிக்கவேண்டிய கட்டாயம் இருப்பின், அதனைச் செய்தே ஆகவேண்டும். மனைவி மட்டுமே எப்போதும் அன்பை, கவனத்தை இழக்கவேண்டியதில்லை- அது போலித்தனமான செயலாக இருந்தாலும்.
ஏனெனில், நிகழ்வுகள் போலியோ, உண்மையோ, அந்த நேரத்தில் ,இடத்தில் அது நிஜமாகவே உள்ளங்களைப் பாதிக்கின்றன. இதனை இருவருமே நாடக நிகழ்வாக அறிந்து செயலாற்றவோ, அல்லது நாடகமே நிகழ்த்தாது இயல்பாக நடக்கவோ முடிவெடுக்க வேண்டும்.
